selamlar yarın sabah bineceğim minibüsün şöförü, selamlar sana zeytin ağacının kırılacak dalındaki kuş,
kendine has bir kitabım ve sayfam olması oldum olası mutlu etti beni. kimsenin okumadığı veya dokunmadığı. yüreğimdeki bütün sesler bir araya gelmiş bir şarkının melodilerini oluştururken ben, uzak dağların daha çiçek açmamış güneş görmeyen tepelerinde öylece durgun bir şekilde gökyüzüne bakan, üstüne henüz kurumuş bir gül yaprağı düşmüş humuslu bir toprak parçasıyım. eskiden bir arsada topraktım oysaki. sonra oraya da apartmanlar yaptılar rüzgar beni buralara kadar savurdu.
kelimeleri bir araya toplayıp cümle denilen varlıkları hayata yerleştirirken istemeden paragraflarım da oluyor. inanamıyorum gözlerime. bir şeyi başarabilme duygusu insanların yarın sabah işe gitme amacı değil midir yoksa? para mıdır hayatın ta kendisi oysa? uyanmak istemediğim sabahlar olmuyor değil. hayatın tekmesini savurduğu o küçücük kıçlardan biri oluveriyorum bazen önce sağa sonra sola tekrar sağa baktından sonra.
cep telefonum şarjı bazen günlerce gidiyor. minibüs veya otobüsde bir telefon çalsa, çalan melodinin kendi melodim olmadığını bildiğim halde elimi cebime götürüp telefonu çıkartıyorum. bakıyorum ekrana umutsuzca....
yalnızlık insanların arasında olmamak mıdır ya da kendisi mi uzaktır kişinin insanlardan? evlenmek bir kadını sevmek midir yoksa çocukları sevmek midir? bazıları da yaşlılık kelimesinin derin boyutlarını algıladığında evlilik olgusunu yakalamaya çalışırlar. çünkü yaşlılık koca bir yalnızlıktır aslında. evlat olsun, torun olsun sınırlı günlerde gelir yanına. artık belin tutmaz, eski enerjin yoktur. kadının yoksa yanında, sonsuz aşkım dediğin insan engin kederlerle yüklüsün demektir.
zor geliyor minibüs şöförleriyle diyaloğa girmek. hayatı ilginç yaşıyor bu adamlar. bazen üzülüyorum bu arkadaşlara, dostlarıma. neden mi?
