Ne tuhaf bi çelişki aslında..
gitmek hiç bu kadar zor olmamıstı burdan.
her gidişi heyecanla beklerken ben, bu seferkinin bu kadar 'koyacağına' ihtimal bile vermemiştim.
hep bu anı düşlemiştim belki de 4 senedir...
4 sene...
neler yasamadık ki bu dört senede..
ne aşklar, ne hüzünler, ne isyanlar, ne kaybedişler, ne mutluluklar, ne süprizler..
şimdi bana bunlar bitti demeyin nolur..
bilsem de ben de bittiğini, itiraf edemezken kendime.. Susun!!
gitmeye hazır değilim henüz..
sevmedim hiç bu şehri ben aslında..
hep uzaktı bana.. "bi kere denizi yok" derdim hep.
simdi görüyorum ne kadar nankörmüşüm..
hiç sevmeye calısmamısım burayı ama sevdirmiş o kendini..
ne dostluklar yasadım, ne kazıklar yedim, ne pişmanlıklar yasadım bu sehirde..
beni ben yaptı bu sehir aslında..
hayatı ögrendim..
kendi ayaklarımın üzerinde durmayı,
her gülenin aslında dost olmadıgını
ve
fırsat bulursa eger en sevdiğinin bile seni sırtından vurabileceğini öğrendim...
özlemeyi ögrendim bu sehirde..
bırakıp gittiklerimi..
bırakıp gidenleri..
özledim..
ağladım..
hiç utanmadım bu sehirde duygularımı hoyratca yasarken..
o da hiç yargılamadı beni, hor görmedi...
hiç "keşke" bıraktırmadı arkamda..
tek keşke'm biraz daha zamanım olmasını istemekti belki de..
hazır olunca gitmek..
şu sıralar son kez soluyorum havanı Bursa...
beni ben yaptın..
beni büyüttün..
tekrar görüşmek üzere..
Hoşçakal....
