1.
-
nevzat çelik'in nedense beni çok ağlatan, yarası olana çok dokunur, şiiri.
dökerek
bütün yapraklarımı
tenhasında oturulmayan
bir ağaç gibi geldim
ne rüzgar ne de bir meze
bana rakı ver şef
şişesinde
gitarcı çocuğa söyle
benim şarkılarımdan
uzak dursun bu gece
servis filan istemez
sandalyeyi kaldır
çiçekleri mumu
o adam buralara gelmez
vahim bir aşk
kapatmış gözlerini
açıp bakmıyor
bir kalbi var
sanki atmıyor
ne fırtına biliyor
ne düğün çiçeği
adam değil o
başka bir şey
yüzündeki çocuk
büsbütün bulut
ve bana uzak
cehennem kadar
sandalyeyi kaldır şef
şişeyi masada bırak
öyle kurşun gibi
bıçak gibi değil
bütün denizleri ölür
bir adam değerse
kalbine kadının
şarkılar yarım kalır
rakı yarım
aç bir kurt gibi kararıyor gece
geceleri kent bir bilmece
hayatımı masadan alıyorum
en iyisi mi unut şef
sandalyeyi çiçeği mumu
ben balkona çıkıyorum
ben kendimden çıkıyorum...
