Yuregim, O'nun elleri kadar gucluydu. Dusuncelerim, O'nun gozleri gibi berrak; yuzum, bana sevgisi gibi bembeyazdi. O sadece benleyken mutluydu, bense hep. O kadar cocukmusum ki o zamanlar... Bircok sey bildigimi zannedermisim; oysaki her seyi daha yeni, o gun ogrenmisim. Sanki hep var olacakmis gibiydi. Her istedigimde buyuk bir istekle kosarak bana gelecek, sesini duyuracak, korkarak sarilacak, gozlerini benden ayrimayacak gibiydi. O kadar buyuk destekti ki benim icin; hic yikilmayacak gibi... Bana asil aci veren icimdeki ozlem degil, elimde olmadan hafizamin tamamen degisiyor olmasi. O'nu unutmak istemiyorum. Sesini unutmak, yuzunu unutmak, dokunuslarini, tenini unutmak... Sanki her birinde kendi vucudumdan bir seyler eksiliyor. Aci cekiyorum. Artik dayanilmaz, katlanilmaz bir hale geldi. Hayir, bu kadar yabancilasmamaliyiz. Hep hissettirmelisin bana dokundugunu. Nefesini bile hissetmek istiyorum. Eskisi gibi sen uyurken ben oylece izlemek istiyorum. Bana karsi oyle ince, oyle dusunceliydin ki; ben bunlari fark ettigimde, hicbiri kalmadi. Sen kalmadin. Seninle ilgili her sey kayboluyor. Buna karsilik yuregim cok daha fazla agliyor. O kadar cok yalvariyorum ki seni bir kez daha gorebilmek icin... Seni yeniden canlandirmak, hatta sana kendi canimi vermek istiyorum; ne pahasina olursa olsun. Beni yeniden ufacik seylerle mutlu et, bana yine nefesini ver istiyorum. Seni oyle cok ozluyorum ki baba, sanirim bir daha eski ben olamayacagim.
