bir ıstırabı ruhun ücra bir köşesinde taşımaktır istanbul aşkı... haliç'in bok kokulu olduğu dönemlerde bile uzaktan uzağa hayran olmaktır o sudan çıkıntıya. galata köprüsü'nde sabah ezanını dinlerken sallamaktır oltaları... dokunmaktır kimi zaman istanbul aşkı, kimi zaman uzaklardan kokusu duyulandır. konya çölünde, 2 yıl durmaksızın ismi anılandır, bulduğun her derbedere anlatmaktır bu aşkı. boğaz ile tokuşturmaktır elindeki şarap şişesini "şerefe" nidaları eşliğinde. derin bir nefestir edirnekapı'da aldığın sirkeci'de verdiğin. her geminin peşinden feryad, figan, nefes nefese kalan martılarla paylaşmaktır yediğin simiti... gülhane'den, üsküdar'ı seyretmektir... attila ilhan'ın en büyük ağrısıdır, uykusuz gecelerinde, deliksiz yaşattığı... istanbul aşkı, bir başkadır. basit bir fahişenin sigara kokusuna aşina dudaklarına kondurulabilecek en masum öpücüktür, üzerinde her gün onlarcası tepinmesine rağmen parası ile...
