--spoiler--
geçen gün genç bir turk; arkadaşıma sordum.
"tanrıya inanıyor musun?"
"evet."
"tanrı gelip sana, kürtlerle türkler ayrılırlarsa, bu ülkedeki bütün insanlar çok iyi yaşayacaklar, çok zengin ve mutlu olacaklar" dese, bizzat tanrı sana söz verse, kürtlerin ayrı bir ülke kurmasına razı olur musun?;
sustu.
"razı olurum" diyemedi.
o zaman ona sordum.
"peki, sen aslında insanların iyi ve mutlu yaşamalarını istemiyor musun? asıl amaç bu değil mi?"
bakışlarından anladım ki asıl amaç insanların daha iyi yaşaması değil.
şimdi milliyetçilerle ulusalcılar hemen delirmesinler, bu konuşmada vurgu bölünmekte değil, bu konuşmada vurgu insanların daha iyi yaşamasında, bütün bu kavgaların, mücadelelerin, savaşların nedenini daha net kavramakta.
sadece o genç adamla konuşmak bile gösteriyor ki bu ülkedeki siyasi çekişmelerin odak noktası daha iyi yaşamak değil.
benzer bir soruyu öfkeli bir kürt gence, "tanrı sana bütün insanların daha iyi yaşayacağına söz verse pkknın hemen silahlarını bırakmasına razı olur musun?" diye sorsak, belki aynı suskunluğu onda da göreceğiz.
belli ki başka amaçlar yerleşmiş zihnimize.
intikam, gününü gösterme, daha fazla toprağa sahip olma, gücü elinde tutma gibi birçok amaç var ve bu amaçlar insanların mutluluğuyla çatıştığında biz insanları değil o kutsal amaçları tercih ediyoruz
