portishead i dinleyince kendimi daha da çok beğenirim. çünkü mutsuzluğumda dahi huzur bulurum. bu da kendime katlanabilme barımı daha da yukarılara çıkarır. bunu bana yaşattıkları için saygıyla önlerinde eğilirim.
yalnızca triphop diye değerlendiremem bu müziği. ayıp olur biliyorum.
yalnızca 'karanlıkta dinlenir' mi demiştiniz! hayır hayır yok öyle bişey. dinlemek isteyip de karanlığın olmasını beklerseniz hata edersiniz derim. üstelik her yanını aydınlık sananların karanlığı beklemelerini de anlayamadığımı bu başlıkta belirtmek isterim. çünkü bu eserler zaten karanlıktaki yanınızı görmenize yardımcı olur. öyleyse melankoli yapmanın lüzumu çok gereksizdir. kaliteyi yakalayabilmek için illa mutsuz olmak da gerekmez. hem duygusallıktan ziyade güçlü kılar adamı. neden, çünkü kendiniz gibi bir baş belasına katlanabilir hale getirir. gerçi dışsal seslerle bunu yapabiliyor olmak ne kadar doğrudur tartışılır ama olsun. olsun işte.
mükemmel.
