her akşam nedense 9'dan sonra bünyeme oturduğunu farkettim, huzursuzluk ile sıkılganlık arası hissiyat.
o anlarda kendince en melankolik ve yaralayıcı olduğunu düşündüğün şarkıları açar, eski fotoğraflara bakar, anılarla boğulursun. kimine göre rahatın batması olarak algılanır mutsuzluk, bu da rahatlık kavramının ne kadar subjektif olduğunu kanıtlar, durur.
o anlarda konuşmaktan hiç bıkmadığın arkadaşlarından, ölene dek içebileceğini veya yiyebileceğini düşündüğün gıdalardan, sana komik gelen karikatürlerden, konuşmaya çabalayan birilerinden, trip yapan arkadaştan, çay içer misin diye soran anneden, karanlığın siyahından, monitörün parlaklığından, süngerin yumuşaklığından, aşkın acısından, göz yaşının ıslaklığından, paradan, sudan, geceden, hislerinden, kendinden, nezdinden, değer verebileceğin her şeyden, değer vermeye kıyamadıklarından ve hatta değersizlerinden sıkılmak; gayet olağan bir şey haline gelir.
yine o anlarda bi yandan birilerine bi şeyler anlatmak ister, ondan da sıkılır yarım bırakırsınız. yavaşca insanları sıkmaya başladıktan sonra, mutsuzluğunuza lanet okur, ağlayacak hale gelir, ağlamayaz, gülmek ister gülemez, kalkmak ister kalkamaz, uyumak ister uyuyamaz, konuşmak ister konuşamaz, içinizdeki sesi susturmak ister susturamazsınız.
hepsi üstünüze gelip sizi köşeye sıkıştırır ve anlamsızca mırıldanırsınız mutsuzluğunuzu.
hiç geçmeyeceğini düşünür, geçtiğinde hiç yaşanmadığını sanar, bir sonraki mutsuzluk hissinde de özleminize şaşırırsınız.
