duman 1'de ısınamadığım tek parça. o kadar zamandır dinliyorum önyargısız ve sevmek için ama olmadı mı olmuyor. cengiz abinin tüm ağırlığı hissedilior parçada. ari'nin ya da kaan'ın bestesi olmadığı saniyesinde anlaşılıveriliyor ve yabancılıyorsunuz biraz.
parça rast ya da segah makamında bir türk sanat musikisi formunda yazılmış, gitarlarda ise batuhan mutlugil içindeki blues gitaristini uyandırmış. hem tsm hem blues bir arada gibi bir konsepti olmuş anlaşılacağı üzere..
ilerike günlerde ısınabilmek dileklerimle kendisini duman 1'in 7. sırasındaki yerinden selamlıyorum.
