bitmiştir ama kabullenilmez. siz nasıl nefes alacağınızı düşünürken onun hayatını nasıl hiçbişey olmamış gibi devam ettirebildiğini gördüğünüzde o nefessizliklerin aynısını yaşaması için dua edersiniz.
dünyanın en çirkin insanı olursunuz bir anda.. ve en mutsuz. diğer insanlardan farklı, onlardan çok aşağılarda görürsünüz kendinizi.. çirkin, pis, sefil hissedersiniz. sanki cebinizde evinize döncek tek kuruşunuz kalmamış gibi.
mutlu çiftlerin alayına basarsınız küfürü; sanki mutsuzluğunuzun nedeni onlarmış gibi.
hayattan dışlarken kendinizi, hayatın sizi dışladığını iddia edersiniz ısrarla. alkollerde boğulurken her şarkıda onun adını sayıklarsınız. bi yandan dünyanın küfrünü saydırırken, bi yandan da geri dönmesi için kafanızı klozete sokmaya razı olacağınızı bilirsiniz. bi daha asla böyle sevemeyeceğinizi iddia edersiniz ve bunun aksini söyleyenlerin yüzünü bile görmek istemezsiniz.
fonda hayatın en damar çarkısı çalıyodur, eldeki rakı kadehi sahnenin en önemli dekorudur ve kalpteki yara bilinen en büyük gerçektir. sarılırsınız sıkı sıkıya acınıza.
ama dayanmak lazımdır, bilinir ki geçer. neler geçmiştir, neler geçecektir. ne demişti ati abimiz: *
lakin durmak lazımdır kaya gibi...
