geçenlerde uzun zamandır görüşemediğim çocukluk arkadaşımın bi mesajı beni çok etkiledi;
-'küçüklük ne kadar güzeldi; sewdiğin çocuğu öp kaç.. aşk şarkılarını dinlemek yok. kutu kutu pense oynarken ne kadar mutluyduk. saklambaçta birbirimizin yerini söylemeye çalışırdık;; şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz.. düştüğümüzde dizlerimiz kanıyordu, şimdi ise kalbimiz..reddedilme korkusu yoktu, çünkü bi kere ağlasak bizim olurdu; şimdi günlerce ağlıyoruz ama bizim değil başkasının oluyor..'
ne güzel ifade edilmişti; ki bu saturları okuyunca geçmişime duyduğum özlem burnumun direğini sızlattı..
