ankara'da bir evi hatırlatan şarkı. öylesine bir ev. evi vasıflı kılan içindekiler.
arkadaşlarla toplanılmış bir gece. kuş sütünün eksik olduğu sofralar yok. birkaç cips paketi, bolca efes extra kutusu. boş hepsi. doluları dolapta bekliyor. etraf külden geçilmiyor. sigara paketleri var her yerde, kimisi dolu kimisi boş. birkaçı winston, birkaçı west.
oradaki insanların hepsi güzeldir. ama iki tanesi çok başkadır. üç kişi hissedersin orda, kendinle birlikte.
ortamda herkesin bir yarası vardır kalbinde. olmazsa olmaz. ama herkes gülmektedir. sonra biri, içinden gelir sadece, açar şarkıyı. önce hüzünlü hüzünlü söylersin. gözlerin dolmuştur hafiften. acıdan değil, umutsuzluktan da değil, daha kötüsünden: çaresizlikten. ordaki herkesin boş anları vardır, ne yaptıklarını bilemedikleri, ne yapacaklarını bilmedikleri...
o sırada, kimse göz göze gelmez. buna özen gösterilir. sonra herkes birden bire çıkar viraneden. koşa koşa iner kumsala... sesler yükselir. kafalar kalkmıştır. herkes birbirinin gözünün içine bakar. herkesin gözleri doludur. bir tanesi ağlamıştır da hatta. sonra hepsi dolu gözleriyle acı acı söver yüzünü kırbaçlayan rüzgara...
şarkı biter. gülüşürler dolu gözleriyle. içleri burkulurken hiç dokunmadan birbirlerine tutunanlar onlar değillerdir sanki.
bu yüzden işte, hiç o gidenler gelmez o akla, bu şarkı dinlenirken. hep yanında kalanlar gelir dolu gözlerin önüne. onlar hep daha çok özlenirler.
