Basi sonu belli bir yasam. Bu devrin cocuklariyiz, hicbirimiz galaksiyi gezemeyecegiz misal, ve hicbirimizin bir ucan arabasi olmayacak. Isinlanamayacagiz, su günes sistemi bile bize yabanci. Daha gezegen sayimini bile tam olarak yapamadik.
Acliktan ölen, savasta ölen, istenmedigi icin ölen, umursanmadigi icin ölen cocuklarimiz olacak, elimizden gelen bir sey olmayacak ama. Mum olsak nereye kadar yanariz?
Her ask hikaye olacak. Cünkü bilim adamlari askin ömrü üc yil demis, inanacagiz. Ve her üc yilda ayni aski defalarca yasayacagiz.
Anlatsak, dinleyen olmayacak. Sussak, icimizde marmara depremi. Ölüp gidenin hesabini bile tutamayacagiz.
Sözün özü,
an gelecek,
bosverecegiz.
Saldim cayira...
Tanrim? Hadi birak su alemi, bildigimiz, gördügümüz, o da olmadi hissettigimiz her seyi! Ama ne olur söyle bana, insan evladini yaratirken, böylemi istedin!?
Önce yaratmayi mi düsündün misal, yoksa süründürüp öldürmeyi mi? Ve hangisini denerken - hani olur ya - arada insani saldin cayira..
