Issızlığın ortasındasındır. Aranır ve bulunmaz o çıkış, bilirsin zamanıdır. Önce şiddetli öfke nöbetleri, gözyaşı yağmurları sonra ve sonrası her anlamdan uzak bir yalnızlık. Ne aşk acısı gibidir, ne yiten birinin ardından ağıt. Aksine hiçbir şey hissedemiyor olmanın verdiği boğulma hissidir yaşadığın. Anlamlandıramadığın gibi her şeyi anlamlanamazsın da. Uyumak, uyumak uyumaktır tüm yaptığın ya da istediğin, olur ya bir umut uyandığında her şeyin yerli yerine oturması için. Oysa o an gelmek bilmez saatler gün gibi geçer, günler aylara uzanır o zaman anlarsın ve içmek istersin her gece gün ışığı gelmesin ve sen her gece iç sabaha değin. Çünkü günler uzadıkça sorular çoğalır, renkler silinir ve uykuların yok olur içsel kum fırtınalarında. Ölmek istersin, her şeyden çok istersin belki ama daha önceden yaşamış ve hayatta kalmış olmanın ateşi bırakmaz bi türlü, eski bir sarkaçsındır artık, bin kez gidip gelirsin. Ruhen toz olmuşken sen, unufak ve yitik, tıbben depresyondasındır aslında bu kadar basit.
