kalbimin kırık hala bir yanı, geçmişi silmenin bi yolu olması lazım...
benim dilimi yalnızca sen anlıyordun, senle sarhoş olmadan, hiç sevişmeden daha... ölmek istemezdim... sen benimle kal çoban yıldızı diye dileklerim oluyordun ara sıra... tüm dualarımın baş kahramanı, tüm planlarımın baş aktörüydün.. sana hiç sarılmadan, kalbine dokunmadan ölmek istemiyordum hiç... derler ya, istemesen de bazen olacak olan olur diye... oldu... ne oldu bilmiyorum ama bizi güllerin iklimi tüketti. Bize bir tek günün çelişkisi yetti... Kuşkuyu soran bir göze,dudağı yoran bir söze kırıldık. sevdamızın vahşi atı,tutuştu yelesinden. kaldığı yerden başlanır mıydı; ateş bağışlanır mıydı artık? Biz hiç ayrılmayız derken,azar azar bir ucundan, aşktı o yitirdiğimiz, inan sevgilim, aşktı.. Ben sana kıydım, sen bana gücendin.. ve durduramadık o vahşi atı..
sonra o kırgınlıklarımı bir türlü almadı rüzgar, esip geçerken.. hayat devam ediyordu evet ama bi yerden hep su alıyordu gemilerim.. kalbim senin için yaptığım yamalardan can kırıkları sızdırıyordu ruhuma ve ben bu acıya dur diyemiyordum... seviyor muyum hala? evet seviyorum, çok seviyorum... ama içimde ölen birşeyler var kahraman... zamanında canımı yakan şeyler şimdi korkutuyor ya yeniden üzülürsem aynı şekilde diye... 2 defa aynı acıyı yaşattın bana... üçüncüye nası dayansın bu yürek söyle bana...
yanında olmak istiyorum.. olucam da... ama ne zaman kendimi tam olarak toparlarım bilmiyorum... hayat beni çok yordu, ama senin de payın çoktu kahraman... tutunduğum sen vardın... ama sen bile yapabileceğin şeyleri yapabilme kudretini kendinde göremiyorken ben nasıl güveneyim kendime??
güçlü olmaya bak, hayat kısa ama zor... omuz omuza hayata karşı durur muyuz ya da zamanında o yaşadığımız güzel anıları tekrar canlandırabilir miyiz bilmiyorum ama bildiğim bir şey var ki.. kim olursa olsun, ne olursa olsun hayatımda... kahramanım dediğim ilk ve son insan olacaksın...
