chuck palahniuk gibi konuşacak olursak; kötü doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
oturup meraktan okunan kitap. berbat değil tabi ama yine de ne kadar güzelmiş dedirtecek sayfaları ara sıra karıştırılacak bir kitap değil. bildiğimiz chuck palahniuk ve artık sıkıcı olmaya başladı.çarpıcı ilk cümleler, ara sıra tekrar eden kalıplaşmış sözler ve olayın içinde ara ara öğrenebileceğiniz tıbbi bilgilerle dolu bir kitap. dibe vurmuş rezil hayatlar yaşayan ama toplumu da yermekten vazgeçmeyen kahramanlar var. ama ne garip ki bu yazının aynısını palahniuk'un başka bir romanına da yazabilirim, kötü olan bu. dibe vurmayı bitmişliği konu edinmenin de bi sınırı var ki o çoktan aşılmış durumda. eleştiri yüklü bir kitap gibi değil, tutmuş bir konunun üstüne farklı kahramanlarla gidiliyor gibi. sıkıyor haliyle. söylenenler tanıdık geliyor. etkisi azalıyor. olay örgüsünün altından verilmeye çalışılan mesaj amacına ulaşamıyor. radiohead adı geçiyor bi yerinde. filmle de radiohead bağlantısı burdan esinlenilmiş olsa gerek.
ve sonuç olarak:
filmlerin kitaplara oranla daha da batırdığını düşünürsek; olmamış doğru bir yorum değil ama ilk akla geleni.
