her an her dakika bir telefon kadar uzak olan o sevgilinin hergün acaba arayacak mı diye ahizeli telefon başında beklenmesidir. önce acemilik hiç bitmeyecekmiş gibi beklenir, sonra her çarşı izni gelecek diye belki daha rahat konuşmak ve hatta görüşme olanağıyla her haftanın sonu beklenir. bazen öyle mutlu olunur ki el telefona gider ama çevrilecek bir numara bile yoktur. bazen öyle umutsuz kalırsınız ki tek bir kelimesine muhtaç ağlarsınız usulca. kendi kendinize dersiniz 'bu da bitecek, bak ne güzel azalıyor günler, yaklaşıyor kavuşma, hem bu vatan borcu, ödenmeden olur mu'. o orda büyür derdiyle tasasıyla, siz de beklerken büyürsünüz tüm hasretinizle.
