lars von trier filmlerinin hastası olmayanları bile etkileyebilecek türden bir film. tabi bunun belli başlı sebepleri var. "aman ne iyi oyunculuk ne güzel çekimler falan" diyebileceğiniz bir şey değil bu. kamera öylesine çekiyor oyuncular öylesine oynuyor. sürekli olarak titreyen bi' kamera rahatsızlık verici gelebilir filmin içine girmenizi biraz geciktirebilir çünkü bir filmden çok aile arasında kameraya alınmış görüntüleri sunuyor gibi ki bunun için; (bkz: dogma95)
az çok björk seven birisiyseniz tartışmasız çok daha etkileyici gelir bu film.
--spoiler--
björk tüm güzelliğiyle az biraz gören gözleriyle ve bir çocuğuyla karşımızda. aslında tüm film björk'ün kendini cezalandırması gibi. sonunda kendisi gibi tamamen kör olacak bir çocuk doğurması bile bile yapması bunu. sonra iyileşsin umuduyla görmeyen gözlerle türlü türlü fedakarlıklar yapıp sabahtan akşama kadar çalışması. güçlü bir kadın gibi gözüküyor. güçlü de aslında. yoruluyor ama sıkılıyor gerçek dünyadan. hayallerle, müzikallerle süslüyor hayatını. biliyor çünkü müzikallerden zarar gelmez.
bütün bu koşuşturmacanın içinde gösterişe düşkün komşuları tanıyoruz. daha iyi perdeler , daha iyi koltuklar isteyen bir kadın ve yokluk içinde daha iyisi için çaba harcayan bir polis. kadının kocası.
adamın tükenmişliğinden selma'nın haberi oluyor. "ağızlar mühürlü" ama. gel zaman git zaman adam eşini mutlu etmek isterken hırsızlık yapıyor selma'nın gece gündüz biriktirdiği parayı çalıyor. polis suç işliyor görmeyen bi' kadının gözleri önünde. sonra iki tükenmiş insanın birde gösteriş düşkünü kadının yaşadıklarını görüyoruz. herkes yalan söylüyor filmde. birisi çalmadım diyor, birisi bu kadın suçlu diyor birisi ağızlar mühürlü lafına takılıp kalmış. sonuç olarak herkes kaybediyor. ölenlerde kalanlarda.
birde rahatsız edici gelebilecek bir şey selma'nın idamının ve polisin ölümünün bu kadar göze sokula sokula yapılması olabilir. 107 adımdan sonrası malum. ama ille de göstermek istemiş yönetmen. acıtıyor haliyle içinizi.
--spoiler--
