Sözcüğün, anlam taşıyan en küçük parçasına "kök" denir. Kök, daha da küçültülüp kısaltıldığı zaman anlasızlaşır, anlamı bozulur.
Her dilin kendine özgü bir "kök" yapısı vardır.
Türkçede kökler bir veya iki hecelidir. Eklemeli dillerden olan dilimizde kök, sözcüğün baş kısmında bulunur, ihtiyaca göre gerekli ekler sona eklenir:"kömürlüklerde" sözcüğünün anlamlı en küçük parçası "kömür" sözcüğüdür.
"-lük", yeni anlamda sözcük yapan bir ektir, "-ler" ve "-de" ise sözcüğe cümledeki görevine göre şekil veren eklerdir.
Kökler dilin ana malzemesi olup, bilemediğimiz zamanlardan beri vardır. Sonradan yapılmazlar. Gereksinim duyduğumuz sözcükler, bu köklerden yararlanılarak yapılır.
