sevgili sözlük içmde yanan bi ateş var ki sorma gitsin. yirmi yılımı geçirdiğim yerden kopup gitme vaktim geldi ne yazık ki ve bunu tam da final zamanı yaptığım için ne arkadaşlarıma veda edebildim ne de adam akıllı odamda son bi kez vakit geçirebildim. finallerden sonra taşındığımız yere gittiğimde artık evimiz boş olacak, bir anı olarak bakacak artık o eve bu bünye ne tuhaf, ne garip. * çok hüzünlüyüm sözlüğüm benim. ağlamaktan inan hışmım çıktı. burdan arkadaşlarıma son bir veda yazmak istiyorum *;
gidiyorum a dostlarım...bu doğup büyüdüğüm yeri hiç bırakmayacakmışım gibi gelirdi halbuki ne zormuş a dostlarım...şimdi bir ben var benden içeru selam olsun ordaki yare...ne çok şey yaşadım, kâh ağladım kâh güldüm... ah bir duvarların, bizim evin önündeki ağaçların dili olsa da dile gelse, bir daha anlatsa bana kırmızı başlıklı , külkedili masalımı...ben artık yokum oracıkta, ellerim nasır içinde o ağacın tepesinde, hoşbeş edilen o bahçede, defalarca gezdiğimiz o sokakta...yokum işte. sadece küçük bi veda ediyorum o kadar. çok zor geliyor bu sefer gidişlerim; dönüşlerim daha az olduğu için terkedişlerimden. odam bomboş şimdi. hıçkırıklarım duyulur, çocukluğumdan kalma bir iki damla gözyaşım dökülür renkleri eskisine nazaran daha da bi solgun olan boynu bükük duvarlarımdan...
söz giderken görmeyeceksiniz bu toz bulutunu, bu kargaşayı söz.
hep deli dolu yıllarımızdaki gibi yaşamak umuduyla kalın...
dedğim gibi a dostlarım sadece küçük bir elveda bu. hepimiz ayrı yerlere dağılsak da olsun varsın yine toplaşırız eski günlerdeki gibi. herhangi bir gün batımında yine konuşuruz, eskileri yadederiz. şimdilik yiyos, içios, gezios, paravermios adios canlarım *...
hayatıma renk, farklılık, yaşama sevinci katan herkese çok teşekkür ederim...
