bahçelerde ve yollarda saklambaç oynardık, gözlerimi kapatır sayardım. gözlerimi açıp etrafıma baktıgımda sadece seni arardım. sobelenmek umrumda değildi. seni görünce bekler, yanında koşardım. önce sobelemek için değil, elin elime değer belki diye...
bir kovukta birini görürdüm, nefesini duyardım, kokusu gelirdi burnuma, sendin o.
dünya küçülürken büyüdüm ben. okullara gittim, seninle tanıştım. okul bitince çarşıya çıkardım. yollarda yürürdüm, belki sen de aynı yollarda yürürsün diye. belki karşılaşırız da selam verirsin, gülümsersin diye.
yürürken birini görürdüm önümde yürüyen. yavaşlardım. endamı sana benzerdi, sesi seninki gibi, kokusu senin kokundu, sendin o.
daha da büyüdüm. başka şehirlere, başka dünyalara gittim. seni tanıdım. kitapçıda görürdüm seni, yolda görürdüm seni, restoranda görürdüm seni. bir de bar çıkışında... kim oldugunu bilirdim, uzaktın bana. sesini biliyordum, kokunu biliyordum, hatta birgün yanlışlıkla eline değmiştim de teninin yumuşaklıgını bile biliyordum. konuşmuyorduk yine de, selamlaşmıyorduk. uzaktın bana, başka dünyalardandık ikimiz de. ikimiz de bu şehrin insanı değildik, alışamamıştık, bana yakındın işte bu yüzden. ben sana yakındım, yakındık. bu yakınlık bizi uzak tutandı.
alıştım sonra. bu şehre ait oldum, başka yerde yabancı olmaya başladım. seni gördüm. sen de bu şehre ait olmuştun.
seni seviyordum, biliyordun. ama söylemiyoruz nedense, konuşuyoruz ama hep başka şeylerden.
teninin yumuşaklıgını biliyorum, çünkü yaramazca dokunmuştum birgün. kızarmıştın. elime vurmuştun başka bir zaman, şakacıktan.
derin nefes alıyoruz. yine de elinden tutup seninle yürüyemiyorum. yine de göğsüne yatıp öpemiyorum seni. yine de başımı omzuna koyup anlatamıyorum dertlerimi. sen bazen bana sarılıp ağlayacak gibi oluyorsun, yüzün düşüyor, kalbim parça parça olup dağılıyor.
şimdi evdeyim, zil çalıyor. bugun mu soyleyeceğiz birbirimize sevdiğimizi?
