bilim insanlarının tez elden araştırması gereken konu.
iddia ediyorum, toplu taşıma araçlarında halkımıza yerleşen sahiplik duygusu, hayatın başka alanlarında gelsin tüm dünyayı türkleştiririz şerefsizim.
otobüs, metrobüs, minibüs, tramvay, tren ve aklınız ne gelirse. bunlara binenler, eğer oturacak bir yer bulamazsalar ki özellikle istanbul'da ilk duraktan sonra binip de oturarak yolculuk etmek pek olası bir şey değildir. her neyse araca kendini atan vatandaşımız hemen bir bölgeyi sahiplenir, orda kendini sabitler.
istedikleri kadar birileri ilerleyelim beyler diye bağırsın, istedikleri kadar birileri diğerlerini hafif grokomen güreş sayılabilecek stilde itmeye, ordan harekett etirmeye çalışsın, ı ıhh. beceremez.
bizim insanımız kendi alanını öyle bir korur ki, kendi evini kendi bahçesini böyle koruyup, savunmaz. bu kadar mücadeleyi babasından kalan köydeki taralası için bile yapmaz.
işte bilim burada devreye girmeli. nedir bu toplu taşıma raçlarındaki iki adımlık alanı sahiplenme ve bu uğurda onlarca kişi ile mücadele etme duygusu. nasıl bir psikoloji bizi bu kadar savunmacı yapıyor.
bunu çözsünler, hayatın diğer alanlarında da bu duyguyu bizlere yaşatabilsinler, bir kaç seneye kalmaz tüm dünyaya hükmetmezsek başka bir şey bilmiyorum.
