bi vakit kendisine de söyledim. burya yazmazsam içim rahat etmeyecek. ben bu arkadaşı/abiyi/kardeşi sevemedim bi türlü. hatta inceden inceye kılım bile. sebebini tam bilemiyorum ama sözlüğe ilk geldiğim günden beri böyle bi efendime söyliyim polemik yaratayım filan da istedim lakin yediremedim kendime. günden güne içimdeki fatal nefreti büyüdü. evet. sebebini bi anlasam her şey çözülecek ama...
hakkat bilader, ben böyle sebepsiz bi duygu görmedim. he söyledim cümle aleme, içim rahatladı bi nebze. beşiktaşlı olması bile hafifletmiyor bunu. nedir lan?
edit: ha yukarıdaki entrydeki üslup önemli bi ipucu galiba. bunun üzerine gitmeliyim.
