bi ağ gibi yayılıp,gerçekten düşenleri içine çeken..ama karnı aç bi canavar edasıyla değil! göğsüne düşenleri sevgili belleyen bi deniz edasıyla içine çeker, resiflerini okşatır..
gerçekte düşen çocuklar iç geçirerek ağlarken ,düşte düşseler gülerler..
düşten düşüşler düşedir zira.. dizleri kanamaz çocukların..
gerçek: makam meraklısıdır, düşün üstünde görür kendini, aşağılar onu..düş katman katman uzanır bereketin üstüne, gerçeğin altında..her katmanında ayrı bi okyanus rüzgarı, ayrı renk..o yüzden düşten düşmek olmaz..düş'mek bitmez..
gerçekten düşer insan ki, gökçekimi olan bi evrende yükseliştir bu...
düşüncesi bile düşürürken insanı bir de tutup adam yerine koymak vardır dolacak boşluklar hesabına bunları.
hani düşerken, tutunmaya çalışırken kanamasaydı avuçlar... komşu olunmasaydı düşkünlüklere, tanık olmasaydı kanayan maviler gözlerime... düşünmezdim hiç.
düşmezdim böyle. güneş doğmazken hiç, ya da batarken böyle içime; düşüp-düşmeme, gidip-gelmeme, en önemlisi düşleyip-düşlememe savaşı verirken; ellerimden başlıyor üşümeye önce.geçer diye bekleniyor uzun bir süre.
düş üşümesi diyorlar.
düşersin diyorlar.
düşerken üşürsün .
düşlüyorsan aynı zamanda.
düştüm.zamanında çok düştüm ben.
çaresi yoktu belki.belki böylesi daha iyiydi; kilitledim düşten sokaklara kendimi.
ve anayolların güvencesine tercih ettim patikaları.
