itiraf ediyorum...
tarih:24 mayıs 2008 **
yaklaşık 1 yıldır görmediğim babam gitmek için son hazırlıklarını yapıyor. ben de babaannem ve dedemle beraber ağzım açık bir halde menekşe ile halilin son bölümünü izliyorum.
babam yarın gideceğine ve yine en azından 6 ay göremeyeceğime beni alıştırmak için son 1 saattir yaptığı gibi beni gelip gelip öpüyor. yine geliyor. kapıdan içeriye giriyor. ve ben...
ve ben ağlıyorum hem de nasıl ağlıyorum... babamı gören kim halil öldü ondan ağlıyorum. evdekiler şaşkın şaşkın bakıyor. ağlıyorum da ağlıyorum. babam şaşırıyor. susturmaya çalışıyor beni. eminim ikide bir gidip beni üzmeye hakkı olmadığını düşünüyor. o benden çok üzülüyor. "Halil öldü,halil öldü."diye bağırmaya başlıyorum. babam azıcık bir rahatlar gibi oluyor. teselli etmeye çalışıyorlar. yok teselli meselli olmuyorum. hala ağlıyorum hala ağlıyorum.
dışarı falan çıkıyoruz. deniz havası iyi gelir diye. yok yine ağlıyorum yine ağlıyorum. susamıyorum bir türlü. amcam "ama tamam canım sadece bir diziydi."diyor. bense ağlamaktan şişmiş boğazımla konuşmakta zorlanıyorum "ama ama ama neden yaaaa? neden öldü..?" diye ağlamaya devam ediyorum.
rüyamda halil'i görüyorum. uyanıyorum ağlıyorum. kalkıyorum kahvaltıda yine ağlıyorum. dışarıya çıktık babamı uğurluyorum. yine ağlıyorum. "halil öldü... öldü..." cümlesiyle...
babam gidiyor arkasından bakıyorum hala ağlıyorum "halil ölddüüü.."
hala utanıyorum bu durumdan. babamın diğer gidişlerinde fazlaca ağladığım için fazla suçlu hissetmiyorum artık kendimi...
