kraliçeden bir hayat dersi daha. kurşuni renkler'in önsüzü niteliğinde, bambaşka bir şarkıdır kendisi... orta yaşlar yakındır artık, saçlarda tek tük beyazlar belirir. ve kafamıza henüz dank eden koca bir gerçek : 'ne çok zaman harcamışım meğer...' devamında da iç ses yetişir : 'şimdi ne koparırsam kâr.'
... diğer yandan da isyancı yanımız, az da olsa kalan umudu sondürmeye çalışırcasına, bugüne kadar kazanılanların fani olduğunu bize fısıldar: 'dünya malı en nihayet...' ve yaşanan tüm acılara rağmen, dünyanın sizin için dönmesini durdurmayacağı gerçeğiyle karşı karşıya bırakır: 'ne ağır kayıplar verdik lakin kopmadı ya kıyamet'... sonrasında da hayata dört elle sarılmamız gerektiğini, bir marş tadıyla öğretir : 'ömür geçiyor güzelim, hadi kalbini dinle...' en güzeli de ne biliyor musunuz : insan daha çok sevişmeli yariyle...
