daha dün çatallaştı sesin kerata...
ne çabuk büyüdün, serpildin?
boyun uzadı mı diye her gün yanımda dikilir kontrol ederdin,
çeneme geldiğini gördüğünde nasıl sevinmiştin hatırladın mı?
boynuma öyle bir atlayışın vardı ki felç kalabilirdim,
umrumda değildi...
senin kolların boynumdaydı ya, sen mutluydun ya, o yeterdi...
boyun uzadı beni geçtin, yine mutluydun, yine gülüyordu gözlerin...
abla çorabımı getirlerin azaldı birden, ben alırım oldu cümlelerin...
büyüdün?
büyüdüğünü zannettin...
sivilcelerin sorun olmaya başladı, kıyafetlerin, yediklerin içtiklerin...
bazen ben bile sorundum, bazen kendin...
gel salıncağa binelim dediğimde atlayan çocuk sen değildin artık,
çocuk değilim ben'' lerin oldu,
büyüdüğünü kabul ettirme pahasına ne çok şeyden feragat ettin...
sadece gözlerinden alırdım sevgi sözlerini,
dilinden dökülmezdi,
şeker ablan, canın ablan değil miydim ben artık yoksa?
biliyorum öyleydim...
gözlerin söylerdi bana gizli gizli,
gece üstünü örtmeye geldiğimde anlardım en çok...
elim eline değince sıkardın,
kalırdık bir kaç saniye öyle, bırakırdın, bu kez ben gidemezdim...
öperdim, öperdim...
küçücüktün,
ne çabuk büyüdün kerata?
uzaktayım ya şimdi,
ölesiye özledim...
