hiçbir şeyi unutmayan bir hafızaya sahip olmaktan nefret ediyorum. hem de bu özelliğimle genelde övünmeme rağmen. oysa her zaman işe yaramıyor. iyi kötü, güzel çirkin ne varsa hepsini hatırlıyorum. biri bana fi tarihinde bir kötülük mü etti asla unutmuyorum ama intikam da alamıyorum, kinci değilim. bu kısmı acıtıyor işte. bir de birinin yanlış hatırladığı bir şey olduğu zaman ben hep doğru hatırladığım için düzeltme ihtiyacı hissediyorum. "hayır öyle olmamıştı.." ile başlayan cümleler kurmak oldukça itici geliyor bana artık. ulan bir şeyi unut be kafa bir şeyi! izlediğin filmin en figüran karakterini, okuduğun kitabın en ucube betimlemelerini bile hatırlıyorsun, bu kadar cin gibi olma be kafa! unutmayı da öğren artık... vel hasıl-ı kelam sözlükçüm, ortalıkta hafıza kartı gibi dolaşmaktan sıkıldım anacım! *
