içeriği şöyle dursun, tarzında şaşırtıcı bir ütülenmişlik görülen yazı. Efendim, diyelim bir dava sürmekte ve bu dava kapsamında yapılan sorgulamalarda bazı ipuçları elde ediliyor ve belirli yerlerde, usül gereği, habersiz baskınlar ve aramalar yapılması gerekiyor.. Bizimkine göre tavır şu olmalı
- bu adamı sorgulamamız gerekiyor.
+ olmaz, adam yaşlı. Kalp hastası. Boşver onu.
- neyse, şu kadının evinde arama yapmalıyız.
+ olur mu! O çok iyi insan, ben tanıyorum çok cici birisidir.
- tamam onu da geçelim...
Belli ki sıra duygu sömürüsüne ve olayları dramatize etmeye gelmiş. bu ve bu yazı ise artık elinde mantıklı argümanı bulunmayan kesimin düştüğü hali gösterir.
Ayrıca makalede açıkça yargıya karşı bir eleştiri dikkat çekiyor. Ancak ilginçtir ne yazıyı yazan kişi, ne de 'bravo, çok doğru söylemiş' diyenler aynı yargının ve kimi malum mensuplarının daha geçen senelerdeki açıklamalarını ve faaliyetlerini ve hatta bu seneki adli yıl acilisindaki konuşmaları hiç hatırlamıyor. Hadi Yazıya alkış tutanlar unutkan, cahil veya genç, peki yazar da böyle mi? Tabii ki hayır. Yazarın bir amacı var, bir maksadı var ve bu hiç de iyi niyetli değil.
