çanakkale askerlik şubesin de yaşadığım hayatımın dumur olaylarındandır, şöyle ki;
şubenin önünde sıranın bize gelmesini bekliyoruz, bir arkadaşım ve ben varız, kapıda nöbetçi bir asker, üç beş sohpet ediyoruz falan, ama nasıl isyanlarda, "geçmiyor zaman", "benim askerlik bitmez" falan filan, hoş sohpet bi askercik yani.
bu arada askerin bizimle sohbet ettiğini gören bi rütbeli geldi askeri fıçaladı bizim yanımızda, üzüldük tabi. ama asker de tık yok, çakı mübarek, komutan gidince diyalog aynen şöyle gelişti,
ben: ulan ne biçim adam bu .... dir nedir.
asker: ne dedin lan sen!! (tüfeğin dipçiğini kaldırmış vurdu vuracak bana)
ben: nası ya ne dedim ki.. sana demedim komutanına dedim.
asker: nası konuşuyon sen komutanla lan!!
ulan şimdi komutanı çağırıp bunu fitlesem mi, alttan mı alsam derken, komutan göründü tekrar, asker esas duruşa geçti tabi, ama gözleriyle komutanı işaret ediyo bana, "söylim mi lan küfür ettiğini" der gibi.
en güzel hislerimi asker kardeşimize içimden saydıktan sonra, askerlikte mantık olmadığı sözü geldi aklıma.
