üzgün olduğuma hiç inanmadılar. yok saydılar seni. sevmediğimi söyledim herkese. hiç umurumda değildin ilk zamanlar. senin bana ait bir parça olduğun gerçeğini görmezden geliyordum. adını ben koymak istediğimde terslendiğimi hatırlıyorum hayal meyal. sonradan istediğim ismi taşıdığını duyup, hüzünle karışık bir mutluluk hissediyorum gözlerimi ve dudaklarımı titreten. seni gördüğüm ilk gün gözlerine bakamamıştım, affet beni. gözlerini o anne diyeceğin kadından almıştın, öyle belliydi ki.
farkındayım, hakkım yok seni yokluğuma alıştırmaya. ben senin yokluğuna kendimi alıştırmak için kapıları kapatmadan uyuyamadım, seni silmeye karar verdiğim günden beri. efelerin efesi diyecektim sana büyüdükçe. sen büyüdükçe, ben kocaman adam olduğuna tanık oldukça, gururla karışık iki damla gözyaşı dökecektim her gece yastığıma. çok erkendin, genceciktim bu yükü kaldırmaya. doğumgününü bile unutacak kadar önemsizdin kanımdan kan taşımana rağmen. ben senin doğumgününde hiç tanımayacağın bir kadınla yatağıma uzanmış, mutluluğun formulasyonu üzerine yarattığım fikirlerime hem kırbaç hem gem vurmak için paralanıyordum.
hayasız bir hayat sürdüm yıllar boyu. bir jiletle kesip atmak istedim geçmişimi ve sen bu jiletin keseceği insanlardan biriydin. ondandı belki seni hiç var olmamış saymam. yaşadığım o rezil hayatı öz babam dahi bilmedi ve öyle görünüyor ki oğlum, senin süreceğin hayatı kendi öz baban da bilmeyecek, bilmek istemeyecek. yine de seni sevdiğimi bilmeni isterdim. madem seviyorsun neden burada değilsin diye soracağını bilsem de. geç de olsa doğum günün kutlu olsun.
