ne zaman atatürk'ün ve kemalizmin etrafında oluşturulan tabu halesi ve kişilik kültü sorgulanmaya başlansa, mesela atatürk heykellerinin bolluğuna dikkat çekilse, durumdan rahatsız olup vazife çıkaran atatürkçülerin başvurduğu şiyirimsi, adeta ikinci bir be hey dürzü vakası.
bu şiyirimsiyi yazan her kimse, okuyanı putlaştırmanın sürmesi gerektiğine ikna etmek için, düşüncelerini atatürk'ün ağzından söyletmek gibi, en hafif tabiriyle bir işgüzarlığı yaparak, kendisine bu hususta karşı gelenin atatürk'e karşı gelme cüreti göstermiş olacağı mesajı veriyor. heykellere ve kişilik kültüne karşı çıkanlar, atatürk'ün ülkeye kazandırdığı (veya kazandırdığını iddia ettiği) olumlu her ne kadar şey varsa, sanki bunların gerçekleşmesini heykeller sağlıyormuşçasına, hepsini de reddeden insanlar olduğu iddia edilerek, karanlık, çeğdışı, özgürlük düşmanı ve yobaz olarak şeytanlaştırılıyor.
