bir ailenin çocuklarına yapabileceği en kötü şeylerden biridir. çocuğu düşünmek bir yere kadar. ama bırak şu çocuk biraz arkadaşlarıyla vakit geçirsin ey ana baba. burdan bu baskıya maruz kalmış çocukların adına sesleniyorum.
bu, çocuğunun iyiliğini düşündüğünü sanan ebeveyn kişiler aslında bir bakıma çeşitli bahaneler öne sürerek çocuğunu arkadaşlarından uzaklaştırmaktadır. ve çocuğun kendilerine karşı nefret kazanmasını sağlamaktadırlar. ama onlar bundan bi haberdiler. bir çocuk 16 - 17 yaşına gelmiş de sen onu hala akşam 8 den sonra dışarı bırakmıyorsan çocuk senden öyle nefret eder ki o anlık da olsa ruhun duymaz.
bahanelerde komiktir.
*çok trafik var yetişemezsin
* aç açına oraya gidemezsin
*en klasiği olan biz sana güveniyoruz dışardakilere güvenmiyorz evladım
bu böyle devam eder.
ulan ana baba bırak çocuk hayatını yaşasın haftada ayda bir arkadaşıyla buluşsun. sen onu ne kadar onlardan uzaklaştırırsan onun arkadaş grubu da kendilerinden onu uzaklaştırır.
sen ölünce nolcak ebeveyn? bu çocuk 25 yaşında arkadaşsız mı kalsın ya da tüm hayatını bunaklarla mı geçirsin.
not:bu yazıyı ailesine en az arkadaşları kadar hatta tabiki onlardan daha fazla değer veren, arkadaş grubunu ailesi olarak görmeyen ergenler için yazıyorum. yani ortada hiç bir sebep yokken ebeveynin bu davranışına sebep veremiyoruz.
