hayatıma giren meleklerin arkalarına bakmadan çekip gittiği zamanlarda çamurdan kaldırıp eve götüren,
hayatıma dair herşeyde benden önce üzülüp sevinen,
kendi eksiklerini görmezden gelip benim en ufak ihtiyacımı bana hissettirmeden halletmeye çalışan,
yorgan altında sessiz sessiz ağladığım gecelerde incitmemek için farketmemezlikten gelip kendi yorganının altında ağlayan,
kendi çocukluluğunu yaşayamadığı halde küçüklüğümden kalma ufak saçma sapan isteklerime kaprislerime katlanmaktan birgün bile şikayet etmeyen,
yıllarca sabahın köründe kalkıp kahvaltı hazırlayan ve masa basında beni bekleyen,
herşeyin başında kendi bedeninden ruhundan canından bir parça kopararak beni dünyaya getiren,
ve bu iğrenç dünyanın tüm dikenlerinden korumak için üstüme kapanan,
her geçen gün ben büyüdükçe gözlerimin önünde eti teni gözleri yaşlanan,
yaşlandıkça yıpranan,
yıprandıkça bana daha çok sarılan,
benim de ona gülmemi beklemeden dudaklarında gülümseme gözlerinde hüzün barındıran,
18 yıllık hayatım boyunca parmaklarımın sayısını geçmeyecek kadar sarılıp öpmemle yetinen,
beni ben yapan,
bebekliğimde altımdaki pislikten ilkokulda sümüğümden ortaokulda sivilcelerimden lisede gözyaşlarımdan iğrenmeyen,
saçlarımdaki elini ensemdeki soluğunu birgün eksik etmeyen,
beni terketmeyen tek melek olan anneme,
en içten teşekkür en içten özrüm ile....
