ekonomik anarşinin var olmadığı gibi toplumsal zenginliklerin bir grubun eline geçmesini ve genel olarak bir toplumda refahı sağlayabilecek bir ekonomik önermedir. verili olan sanayileşmiş ülkelerdeki işsizlik oranları ile açlıktan kırılan milyonlarca insan varlığı, her 2 yılda bir krizlere sürüklenen ekonomik anarşi düşünüldüğünde tarihsel olarak daha fazla vurgulanması gerekmektedir. üstelik geçmişteki örnekler göz önüne alındığında sanayileşmiş ülkelerinde altın çağlarını yaşadıkları dönem serbest piyasa dönemleri değil, göreceli planlı ekonomiler ve kalkınmacılık anlayışlarıdır. 1929'daki örneklerinde olduğu gibi serbest piyasacı ekonomiler milyonlarca insanı açlığa sürüklemişken merkezi ekonomiler atılım yaşamakta, hiçbir şeyin olmadığı ülkelerde sanayileşme yaşanmaktaydı.
