Biz hep çocuk kalmalıydık aslında.... Üç taş, üç cam olmalıydı hayat. En büyük kavgamız gazoz kapağından çıkmalıydı, ve en büyük acımız öğretmenimizin başka şehre tayini olmalıydı. Biz hep çocuk kalmalıydık aslında. Büyümeye özenmeliydik büyümeden... insan dediğin, yürüdükçe yorulan, yoruldukça yanılan, yanıldıkça ağlayan bir taş değil mi?
Çözmesi zor değil.... Sen ansın, yaşanan zaman... keşke hep çocuk kalsaydık ve dizlerimiz kanasaydı yüreklerimiz yerine...
