aşık olmaktan vazgeçilen an yoktur, "artık unutmaya çalışmalıyım" denilen an vardır ki bunlar kelime anlamıyla birbirlerine yakın olsa da aslında çok farklı şeylerdir.yeterince güçlü olan her insan "kendime gelip onun için bu kadar üzülmeyi bırakmalıyım" kararını verebilendir,daha da güçlü olan ise bu konuda eyleme geçendir.öyle zordur ki eyleme geçebilmek..hele mfö nün dediği gibi hala umudunuz varsa..öyle kötü ki hala umut beslemek,adamın sevgilisi var ama hala sizinle buluşmak istiyo,biliyosunuz ki buluştuğunuzda kız aradığında müsaade isteyip kalkıcak,dışarda ona onu ne kadar özlediini sölicek sonra yanınıza dönüp hiçbişey olmamış gibi konuşmaya devam edicek.ve siz daha evlenmeyi sadece tv den ve ailenizden gören insan olarak o aşamayı da geçip metres gibi hissetmeye başlicaksınız.peki herşey bu kadar açıkken,tüm koşullar ona aşık olmamanız gerektiğini söylerken devam etmenize neden olan şeyin yüreğinizdeki aptal umutlar olması zavallıca değil mi? "ama hala benimle vakit geçiriyo", "ama sevgilisiyle mutlu diil", "ama hala beni arıyo" v.b.. aptalca ve ileriye dönük hiçbişey içermeyen tüm bu umutları atmak lazım çöpe ve unutmaya çalışmak..yoksa bir bakmışsınız ona aşık olarak sizi siz yapan şeyi,özsaygınızı ve özgüveninizi kaybetmişsiniz.
