tüm peygamberler sarhoştur, tüm müslümanlar sarhoştur,
tüm inananlar sarhoştur, sarhoş olmalıdırlar.
peki ben ne mi diyorum, susuyorum. üstadım bernard shaw konuşuyor;
"bir dindarın bir şüpheciye göre daha mutlu olmasının,
sarhoş bir kişinin ayık bir kişiye göre daha mutlu olmasından farkı yoktur."
bugün, günü yaşamamak için onlarca olay yaratılmış durumda.
gününü bitirebilmek için aklını oyaladığın binlerce çeşit aktivite var.
işte namazda bunlardan sadece bir tanesi.
ben aklımı uyuşturmak için arkadaşa ihtiyaç duymam, yalnızlığımı örtmek için.
bir başkası hayatını işine adar, bir başkası sevgiye, diğeri sanata...
hepsi bir 'ibadettir' aslında.
alkol gibi, uyuşturur insan aklını.
ve ölüm geldiğinde, huzurla ölmeni sağlar,
her insan ölmek için yaşar,
ama herkes, ölümden kaçar.
hayat öyle acımasızdır ki, kimse elinden canlı olarak kurtulamaz.
işte bu acı gerçek karşısında, ölüme kürek çekerken,
insan namaz kılmalı, allah'a inanmalı, alkol içmeli, sevmeli ve ölümü unutmalıdır.
bense bu ara yolları kullanarak uyuşturmam aklımı,
yaşamak acıysa, ve "acı nedir?" sorusu cevapsızsa, sükut eder beklerim ölümü.
yaşam yaşamaya değmeyecek kadar hakir,
yaşamaya çalışanlar da bir o kadar acizdir.
