konusuyordum bu ozlem dolu istanbul aksaminda.. bir dostumla.. senin icin soyle dedi... sev onu; evet sevdim onu dostum. bir istanbul gecesinde sevdim onu. oylesine bakmiştim ki gozlerine, yildizlari gormustum.. onun baktigi yerde.. kucuk, buyuk, uzak, yakin,, ne farkeder ki?
oyle hizliydi ki zaman, oyle hizliydi ki zamansizlik, oyle hizliydi ki aşk.. oyle hizliydi ki, sevgi...
evet oyle hizliydi hersey..hizli olmasi inandirirmiydi bize hayatin yavaş olmayişina? yada dialoglar soylenmiş onca sozcugun, sozluk anlamina? yada yetermiydi bir opücügün, sozluk lugatinda ki buyuk yada kucuk, kuralli yada kuralsiz oluşuna? yetmezdi.. o sadece söz verdi.. üzmemeye.. o bakti gokyuzune, ben dinledim.. o bakti, ben ona baktim....ben hayallare daldim, o kararsizligini duşundum.. o kararsizligini duşundu, ben gozlerine bakmakla yetindim.. bundan ibaretti belkide aşkin o sozcuk, sozluk anlami..
neye degerdi?istanbul un o sicak havasinda, hayatin ona verdiklerini dostlariyla paylaşip; boşlukta oldugunu bir dost şarabinda mi keşfedicekti? belkide dost şarabindan oteydi dostluk.. bir nefes aşk, bir nefes yanliş.. bir nefes umitler... bir nefes ben..kaybedileceklerin butun listesiydi ben.. evet hepsi ben..
ne kadar degerli? ne kdar maddi? ne kadar manevi?
hepsi ben?
sadece ben?
sadece uc harf..
11 mayis 2009
