* sevgilimle dün ayrıldık. daha doğrusu bana rest çekti, önüne sorduğu soruya verdiğim cevaba göre bakacakmış. ben rest çekilmesine gelemem ki! verilmemesi gereken cevabı verdim, bitsin dedi. peki dedim.
haksızdım belki olayda ama bunu bana söyletmeye kabul ettirmeye çalışmasına sinir oluyorum. evet bir ilişki yaşamayı beceremiyorum *, anlayışlı biri hiç değilim ama sevgimi göstermemekle suçlanmaya da gelemiyorum. en azından onu olsun yapıyorum, yapabildiğim kadarıyla bildiğim yolllarla.
ama ben de aynı şeyi onun için düşünüyorum. sevdiğini biliyorum bilmesine ama göremiyorum.
aslında bu kadar mantıklı düşünen birinin sevebileceğine de ihtimal vermiyorum. insan severken hiç unutamayacakmış başkasıyla olamazmış gibi sevmez mi? ben olmasam bir gün bir süre sonra bir başkası da olur, bunu herkes bilir ama severken görmez, ifade edemez, aklından bile geçmez. severken onsuz yapamama zannı olmaz mı? herkes herkessiz yapabilir ama o sanrı severken hep vardır. o kadar mantıklı ki, bensiz yapabilir, ben olmasam bir başkasıyla nasıl olsa olur. ben bu kadar mantık istemiyorum. beni çok sevmesini istiyorum.
dedesini kaybettiğinde olması gereken kadar ilgi göstermediğim için hatalıydım, ama olması gereken gibi değilim zaten. bana soğuk davrandığında dünyam yıkılır gibi oluyor ama yıkılmıyor. ben de onun gibi oluyorum, buz gibi. belki de çok sevmemekle haklı, çok sevilecek bir sevgili değilim belki de.
her neyse, demiştim ya dün ayrıldık diye, bugün dedim ki ona bir süre erteleyelim finallerin bitsin. ama yine dedim ki kendimi de düşünmüyor değilim. evet 3 hafta var sözlük, kendimi hazırlasam her ihtimale iyi olur. evet herkes herkessiz kalabilir ama ben sevdiğim insansız kalmayı istemiyorum. yeni birini sevmeyi de istemiyorum.
bekliyorum, beni çocukça da bulsa anlamasını. ilk defa bir adım attım, bir daha atamayacağımı biliyorum.
en kötüsü ise, neredeyse hiç olmaz istediklerim hayatta.
