kayıt için kazandığım üniversitenin bulunduğu şehire doğru yol almaktaydım. kafamda binlerce soru işareti,ünlem işareti ve noktalı virgül vardı. molada " bir kaç kız keseyim, belki iş çıkar,yiyiş olur dedim", olmadı. toydum daha, çömez bir üniversite öğrencisiydim. "üniversitede kızlar teklif ediyor, sen istemeden veriyorlar " dediler, kendimi avuttum kasıklarımdaki ağrı geçene kadar.
ilk günlerde her kafadan bi ses çıkıyordu ama devlet yurtlarında yaşayanların anlattıkları hiç aklımdan çıkmıyordu. devlet yurtlarındaki reis denen ağır abilerin varlığı şimdiye kadar hiç siyasetle ilgilenmemiş biri olan benim içimi ürpertiyordu. ve beklenilen oldu; geceleri sık sık odalara yapılan baskınların, koridorlarda omuz atmaların, hakaretlerin hiç sonu gelmedi. ben de gözlem yapmaya karar verdim. iyi bir gözlemci olabilirsem ergenekon destanı'ndaki bozkurdu bile görebilirim dedim " içimden.
ilk dikkatimi çeken şey ise bu ağır abilerin kafa tokuşturarak selamlaşmaları oldu. o an hayatım değişti sanki. bir anda ülkücü olmaya karar verdim. böylece ben de kafa tokuşturabilecektim. hatta iyi bir ülkücü olabilirsem kafasını bile tokuşturabilecektim.
