insanın öldükten sonra başına gelecekler hakkında endişe duyması çok normaldir. eğer bu konuda endişesi yoksa o insan zeki ya da cesur değil tam tersine aptaldır hem en koyusundan. çünkü bir insan şunu düşünmelidir: "ben öldükten sonra başıma neler gelecek?", bu düşünceyle birlikte ölümden sonra neler yaşanacağıyla ilgili bilgi veren kaynaklara bakmalıdır. bu kaynaklar temelde dinlerdir, çünkü bilim ancak mezarın kapısına kadar işe yarar, öteki taraf hakkında hiç bir şey sunamaz. bakar insan dinlere; x dinine bakar önce aklına, kalbine ve vicdanına hitap ediyor, tatmin ediyor mu diye; tatmin olmazsa y dinine bakar, sonra z dinine... bu arayış akılını, kalbini ve vicdanını tatmin edene kadar sürer, sürmelidir.
insan hiç bir şey düşünmeden de yaşayabilir, insanî vasıflarını kenara bırakıp hayvansal güdüleriyle hareket eder, hayvan gibi yer, içer, sıçar ve hiç bir şey düşünmeden yaşar gider, en sonunda bomboş bir insan olarak ölür gider. bu sıradan bir ateistin içinde bulunduğu kısır döngüdür. ama allah'a ya da daha kapsamlı ele alırsak bir yaratıcı'ya inananlar sürekli düşünürler, hayatlarını sorumluluk ve mutluluk içinde, insanî vasıflarla yaşarlar. bunlar elbette korkarlar, bu korku seviyeye göre değişir; kimisi üst seviyededir, allah'ın sevgisini kaybetmekten korkar; kimisi toydur, cehenneme gitmekten korkar.. fakat başlangıçtaki korkuyla bunun ilgisi yoktur, o korku gelecek endişesinden kaynaklanır.
