her şeyden önce her zaman bütün bakışlar sizdedir. bu aslında iyi anlamdadır yani insanlar size yardım etmek için adeta sıraya girerler ancak bazı durumlarda yardıma ihtiyacınız olmadığı zaman bile size yardım etmek isterler siz ''hayır teşekkür ederim ben yaparım'' dediğiniz zaman sizin başınızda dikilip o işi nasıl yaptığınızı tıpkı yeni yürümeye başlayan çocugunu yürürken izleyen anne gibi izlemeye koyulur.
engelli kişisi bu durumda heyecan yapar gerçekten normalde yapmış olduğu şeyi o an yapamaz işte o an ''tamam ben yaparım'' diye gelir başınızda dikilen kişi ve ''ezer' sizi.
amacı elbette bu dğeildir tek amacı size ''yardım etmektir'' ancak siz kendinizi bir ''beceriksiz olarak görmüşsünüzdür ve ezilirsiniz bu durum karşısında..
zordur bedensel engelli olmak her durum da karşınıza çıkar bu zorluklar. bir yere giderken genellikle sorun olur. eski yapıları anlıyorum tamam o zaman düşünülememiş olabilir bunu bir nebze anlarım ancak yeni yapılan yerlerin dahi ''bedensel engellilere'' uyumlu olmaması bir rampa yapılmaması insanı üzüyor ve düşündürüyor aslında.
mesela metrolar. medeniyetin bir göstergesi değil midir metrolar? yani çağdaşlık işareti gibi bir şeydir. son teknoloji falan ancak kapısının ortasın da bir direk? şimdi bu direği buraya insanlar tutsun diye koyuyorsunuz tamam anlıyorum ancak bu direk bir çok ''bedensel engellinin içeriye rahat bir şekilde girmesini engelliyor'' zaten o anda bir telaş oluyor insanda. ben 1 kere bindim metroya normalde metro ile işim olmazdı nereye gideceksem binerdim tekerlekli sandalyeye yavaş yavaş giderdim ama o gün işimiz olduğu için ve babam ''binelim lan'' dediği için el mahkum gittik. dönüşte ben normal yoldan yavaş yavaş etrafın keyfini çıkartarak 2 saatte geldim. binmedim metrayo dönerken..
adamlar bir asansor yapmışlar 4 kişilik o kadar küçük bir asansör ben görmedim hayatımda sanmıyorum ki o asansöre tekerlekli sandalye sahibi biri rahat girebilsin. tamam normal tekerlekli sandalye girebiliyor ancak tekerlekli sandalye dediğimiz şey standart değil benim ki akülü ve biraz büyük..
neyse bindik asansöre sanıyorum 10 dakika uğraştık en sonunda bindik indik aşagıya asansörden indik bir baska asansöre daha bindik tekrar indik aşagıya..
bekliyoruz metroyu zaten bir heyecan var. lan tam binerken gider mi falan diye? türkiye baba burası nolur nolmaz neler gördük. bekliyoruz metroyu geldi en sonunda ben telaslı durdu kapısı acıldı yukarda saniye var atıyor saniye ben kapıya dogru hamle yaptım telaslı telaslı amk binelim şuna da bir olay olmasın diye. gümm direğe tosladım ! lan o direği oraya yapan adam bunu ne sebeple yapıyorsun bilmiyorum ama sana baya sağlam küfür ettim orada..neyse zaten binmedim bir daha metroya falan...
sıkıntılar bu kadar değil elbet devam ediyor.
izmir yeşilyurt devlet hastanesi polikilinik binası. bir rapor alacagım. yahu hastane lan burası? yani hastane nedir baba ? asansorleri bilmem neyi bir bedensel engelliye en uygun şekilde olmak zorunda değil midir?
şimdi sedyede yatıyorum. polikinlik binasının 2. katında ki doktor bakacak tamam diyecek. olay bu. ancak polikilinik binasında sedye asansörü yok! evet abi yanlış duymadın. şu an var galiba ancak 8 sene önce yoktu. şimdi 3 asansör var ücüde 4 kişilik. sedye ile binmeme imkan yok.
babam doktorun yanına çıktı hani olayı acıklayacak doktor alt kata gelsin bana baksın yukarıya cıkamıyorum lan ! gitti geldi küfürler ediyor kendi kendine. doktor işim var gelemem cocugu buraya getireceksiniz demiş.
o raporu almak zorundayım. sedye nin dort tarafından adamlar tuttu ve 1 kat yukarıya ''merdivenlerden'' çıktık. evet bildiğin adamlar sedyeyi omuzladı merdivenlerden yukarı çıkıyoruz. düşürseler sıçtım yani.. doktor beni gördüğünde dedi tabi ''ben böyle bilseydim gelirdim yahu ben anlamadım'' şeytan diyor al tovbe tovbe. neyse efendim.
türkiye de bedensel engelli olmak gerçekten zordur. ancak bu zorluğun yanında çok güzeldir. elbette bir çok aksilik vardır bir çok olay yaşanmıştır ancak yinede türkiye'de bedensel engelli olmak güzeldir.
