Adına "hayat" denen, arka sokağı olmayan son durak veya başlangıca kapı açan ilk durakta beklerken "Anı yaşamak" hesap ederek anlamaya çalışmak yerine "an" a kendini teslim ederek anlamak... çoğunlukla ikincisinin varlığını fark ederiz de bir türlü yaşayamayız. Hep ya geç varırız, ya da çok erkenden orada. Hayat "an" ların toplamından, "şimdi" nin sürekliliğinden ibarettir. an ı yaşayamadığımızda, hayatı da ıskalamış oluyoruz. Geriye endişe küpü, nörotik bir varlık bırakırız. endişe küpü yaradılışımızı çeşitli zeka oyunları ile sis perdesi arkasına gömmeye çalışırız.
Bu sefer de daha beter "an" dan koparız. Zaman, mekan ve yer çekiminden sıyrılmış "an" ın hep içinde yaşayıp, onun çok az tadına varabilmek ıskaladıklarımın en başında gelir.
Keşke "an" içine gark olup eriyebilseydim! Jorge Luis Borges şiirinde bunu ne güzel anlatmış.
Eğer yeniden başlayabilseydim yaşama.
ikincisinde daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar.
Çok az şeyi ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı, asla. Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim, daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler, daha çok dağa tırmanır,
daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim birçok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu. Hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten: Anlar sadece anlar
Sizde anı yaşayın.
Eğer yeniden başlayabilseydim.
ilkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır.
Çocuklarla oynardım. Bir şansım daha olsaydı eğer.
Ama işte seksen beşindeyim ve biliyorum...
Ölüyorum.
