"daha dün annemizin kollarında yatarken" dizeleriyle başlıyorsa okuma-yazma hayatımız. ellerinden öpmeden anlamsız oluyorsa bayramlarımız, cenneti dahi ayaklarının altına koyacak derece değerli oldukları vurgulanıyorsa, aylarca karınlarında, yıllarca kucaklarında ve ömür boyu böz bebeklerinde taşıyorlarsa bizleri; bırakın "anneler günü" teranelerini, "bu sene ne alsam" salatalarını...
gidin bi güzel öpün efendim validenizi. hatta her gün öpün şeker kardeşlerim. uzak durduğunuz kabahat...
ve biliniz ki o mukaddes kadınlar öyle altınla salkımla, güllü dallı buketlerle değil hakiki manada güzel bir evlat olmanızla mutlu olacaklardır. gerisi vicdan oyalamacası, eş dost kandırmacasıdır...
