mümkün mertebe hümanist olmaya çalışan bir insanın bile, eninde sonunda bir gün hissedebileceği kaçınılmaz duygu.
sürekli birbirine laf sokmalar, bir ispat bir ego yarışı... her ortamda böyle bu. ben haklıyım, sen haksızsın savaşları. aynı kısırdöngü.
biz burda birbirimizi pandiklemeye, birbirimize çelme takmaya çalışırken, bireysel yokoluşu da geçtim, toptan dünyaca yok olup gitsek kimin umurunda? ki bir gün olacak olan bu.
o yüzden ne kadar süreceği belirsiz şu hayatta, kendini yaratılmış en muhteşem varlık olarak gören ve bunu yaparken de karşısındakini ezen, paranın, gücün, iktidarın pervanesi olmuş, o zirve denilen şey neredeyse oraya çıkmak için yakmayı, yıkmayı ve hatta öldürmeyi düstur edinmiş tüm insanlardan, insanlıktan tiksinmektir.
