cok fena icimi dokesim var sozluk. kendimi cok gerizekali hissediyorum. yaklasik 9 ay once, her seyin cok guzel olacagini, yepyeni bir hayata baslayacagimi ve degisecegimi umut ederek gelmistim buraya. kacmistim adeta. degisen en ufak bir sey yok sozluk! yalnizca yalnizliga biraz daha alistim, o kadar. hala eskisi kada gecmisime bagli durumdayim. yeniden baslamak, tabiri caizse hayatimda beyaz ve tertemiz bir sayfa acma umutlariyla dolup tasiyordum. ama ne oldu? ben yine gecmiste baglanacak bir sey buldum ve zamanimin kiymetini bilemedim. bulundugum yeri ve durumu degil de, arkamda biraktiklarimi dusundum durdum hep. cok salagim sozluk, cok! ve simdi sadece 40 kusur gun kaldi. dondukten sonra ne bok yiyecegim konusunda en ufak bir fikrim yok. 9 ay boyunca yiyip, icip, sictim; baska en ufak bir sey yapmadim. dondukten sonra okula devam edecegim, ustelik en ufak bir sey anlamadigim bir bolumdeyim. korkuyorum sozluk. basarisiz olmaktan cok korkuyorum. sanirim burada bana cok fena rahat batiyor. ama yalnizim sozluk. yalniz hicbir seyin tadi cikmiyor, biliyor musun? yalnizken insan yillardir hatirlamadigi seyleri canlandiriyor zihninde yeniden. olmadik seyleri ozluyor, olmadik seyler istiyor hep. hayal gucunu cok pis gelistiriyor bu yalnizlik. sonra da hayal kirikliklarini getiriyor beraberinde. iste bu yuzden yalniz olmak istemiyorum sozluk. bu kadar ozlem fazla geliyor bana, bitmiyor.
