Yazıyı yazarken fotoğrafına bakıyorum bakmasam da suretin aklımda zaten. Kendimi senin yerine koymaya çalışıyorum, olmuyor. Son nefesimi vermemişken bir testerenin tırtıklı dişleri ile boğazıma dayandığını, o testereyi tutanın da hayatımı adadığım adam olduğu düşüncesi çok acı, katlanamıyorum. Hani insanlar son nefesini verirken hayatlarında hiç olmadığı kadar huzurlu bir nefes alırlarmış ya, ben inanmıyorum. Senin ölmeden önce aldığın son nefesin acıdan ve şaşkınlıktan başka bir şey taşıdığına inanmıyorum. Hayatının en mutlu günlerini belki 17 yaşına kadar yaşadın, belki bir daha hiç öyle mutlu olamayacaktın, bunu bilemem, kimse bilemez. Ama sen 17 yaşında bir cani tarafından bütün hayalleri elinden alınmış cansız bir beden, nefessiz bir ruhsun. O cani ki senin anne olma hakkını elinden aldı, o cani ki senin gülen gözlerini herkesten mahrum bıraktı, o cani ki senin yaşama hakkını elinden aldı, o cani ki hala yakalanamadı..
Çektiğin acıyı yok etmek isterdim, yapamıyorum, affet.
