Ölmek, ruhumun kurtuluşu değil!! bedenimden
Ölmek, hissizleşmek, ölmek yalnızlık
Yavaş yavaş büyüyor, içimde
Kim? besliyor seni! arıyorum yıllardır.
Kim koruyor benden bu kadar düşmanca
Her sinyal verişinde, önlemler alırken sana karşı
Sen inadına! dahada güçlenerek çıkıyorsun karşıma
Her gelişin daha yıkıcı, daha kalıcı izler bırakıyor ruhumda
Yaraların kabuk bağlıyor. Sonra sen! daha büyük yaralar açıp,
Daha da kızıla boyuyorsun beni.............
Daha acımasız oluyorsun zamanla,
yoruldum. ....
Artık sona yaklaşıyoruz, zafer çığlıklarını duyuyorum
Kazanıyorsun
ve ben;
yavaş yavaş ölüyorum..
