mayıs ayının ilk haftasından başlar hüzün. televizyonda dönen anneler günü temalı reklamlar, radyolarda çalan parçalar, bu gün yaklaştıkça insanın içini yaralamaya başlar. insanın içi ezilir. en az annesiz geçirilen bayramın yarattığı etki kadar hissedilir.
olm, sana ne oldu bu aralar? neyin var olm? gibi sorular cevapsız bırakılır.
ilk anneler günü için alınan hediye akla gelir. ilkokulda biriktirilen harçlıklarla alınan camdan uzunca bir vazodur bu. gizli saklı alınmıştır. sokağa çıkmak için izin istemişimdir. zor da olsa izni almışımdır. evin etrafı henüz binalar ile dolu olmadığından arsalardan papatyaları bir çırpıda toplamışımdır. sonra kapıyı çalıp "anneler günün kutlu olsun anneciğim." ...
ama süpriz aslında bu değildir. tam bir vazoya koymaya yeltenirken, o vazoyu çıkartmışımdır. bir daha sarılmıştır, içten...
şimdi ise 2 metrekarelik bir bahçe vardır, sadece çiçek kabul eder bu bahçe.
